kandahar เขียน:รู้สึกเดือดดาลขึ้นมาในบัดดล ชั่วช้างกระดิกหู งูแลบลิ้นเมื่อได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับอาจารย์จริง ๆ
เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกับอาจารย์ทำให้พลอยนึกประหวัดไปถึงคราวที่บทความของผมโดนลากไปลงเวปโน้นเวปนี้
หนักข้อเข้าก็ทั้งรูปและบทความของผมที่ตีพิมพ์ลงนิตยสาร โดนสวมสิทธิ์ไปทั้งสิ้นทุกสิ่งอัน
นี่เลยเป็นสาเหตุประการสำคัญ ที่ผมเลิกตอบอะไร ๆ ที่เป็นประโยชน์และใช้การได้
รวมถึงหยุดการแปะรูปตามที่ต่าง ๆ รูปปั้นชา รูปของสะสมสารพัด เพราะกลัวคนมักง่ายเอาไปหากิน
จะโทษว่าใจไม้ใส้ระกำไมได้ จะว่าคนที่อยากรู้จริง ๆ ก็พลอยหมดโอกาสไปเพราะเราหยุดกันเสียแล้วกระนั้นหรือ
ใช่ ไม่มีคำตอบอื่นเลย สำมะหาอะไรสักกระผีกมาแก้ตัวก็ไม่มี
ต้องพูดอย่างเดียวว่า เพราะคนมักง่าย โลภโมโทสันบางจำพวก สิ้นคิดขาดเพียร มันทำคนดี ๆ เขาไม่ได้รู้เรื่องไปด้วย
เจอแบบนี้หนักเข้า ก็ชั่วช่างชีดีช่างสงฆ์ไม่ได้ เราเป็นมนุษย์ปุถุชน ไม่ใช่พระภูริทัตยอมทน พระเตมีย์ยอมใบ้
ก็ต้องเลิกรา ยุติ หยุด ไม่อยากทำต่อ ที่ทำแล้วก็ไล่ล้างเก็บลงไม่ให้เหลือซาก
คนจะได้เอาไปหากินไม่ได้ ความรู้ทั้งปวงก็จะได้พลอยสิ้นสูญไป
บ่อยครั้งคิดกันว่า คนที่อยากรู้เป็นสัมมาวิธีเขาต้องมาเจอเราสักวันแหละหนา
พอกันทีอานร้อยคนรู้ร้อยคน เก็บไปขายได้อีกหลายคน
เอาแค่คนเดียว สองคนพอ บางสิ่งเน้นคุณภาพหาใช่ปริมาณดาษดื่น ยิ่งเราทำดีมาก คนคิดจะเอาไปหากินยิ่งสบายมาก
แล้วเรื่องอะไรจะให้ไปหากินกันฟรี ๆ เอาเงินมาให้เราด้วยสิ จะไม่ว่าเลย ถ้ารวยก็แบ่งฉันด้วยปะไร
อุตส่าห์นั่งแคะไค้ไล่เรียงอยู่เป็นนานสองนาน คิดดังนี้ก็เหมือนแก่เงินไปอีก แต่ทำไงได้
มันว่ามาด้วยผลประโยชน์ เราก็ต้องว่าไปด้วยผลประโยชน์
ยิ่งเราทำดี ยิ่งเสียใจ
ยิ่งเราลงทุน ยิ่งขาดทุน
ยิ่งเราพยายามเห็น ยิ่งมีคนพยายามทำบอดใบ้
ยิ่งเราเต็มใจ ยิ่งมีคนหลอกใช้งาน
บ้านเมืองนี้ จงใจทำให้คนดี คนมีหัวใจ คนเสียสละ
ต้องประสบกับความคับข้องใจ ประสบความน้อยเนื้อต่ำใจ
เบาหน่อยก็ท้อ หนักหน่อยก็สิ้นเนื้อประดาตัว
ของนี่ตายแล้วแม้แสนรักก็หอบไปด้วยไม่ได้ ทิ้งไว้แก่แผ่นดินทั้งสิ้น
แต่บ้านเมืองนี้มองว่า เป็นของของนายนั่น นางนี้ หาใช่ของที่เขาจงใจทำให้บ้านเมือง
เช่นนั้น ปล่อยไปตามยถากรรม ตถาเวร ตัวใครตัวมัน
ผมขอตัดพ้อผีบรรพบุรุษผู้กอบกู้บ้านเมืองนี้มาสักหน่อยเถิดว่า
ถ้าผีบรรพบุรุษอันรักษาบ้านเมืองมีอยู่จริง คนที่ทำเพื่อรักษามรดกของบ้านเมืองด้วยความตั้งใจ
ด้วยความรักความเพียร คงไม่ต้องเป็นเยี่ยงนี้ ถ้าการรักษาข้าวของไว้แก่บ้านเมืองแล้วชีวิตเป็นอย่างนี้
ธงสยามก็ดี ประวัติศาสตร์เลิมพระนครก็ดี เครื่องโต๊ะและถ้วยปั้นก็ดี
ต้องเผชิญกับสิ่งบั่นทอนหัวใจเหล่านี้โดยลำพังแล้วไสร้ เชิญท่านไปเกิดเสียเถอะ
สิ้นความเชื่อแล้วว่า ท่านมีอยู่จริง
ผมจะเชื่อว่าเงินต่างหากที่รักษาบ้านเมืองไว้ได้ ไม่ใช่แรงใจจากผีบรรพชนก้นประเทศอย่างท่าน
สังคมไทยต้องการบรรทัดฐานครับ นี่ไม่ใช่เคสแรกที่ผมเจอ
อย่างที่บอก...ผมไม่ใช่คนใจไม้ใสระกำ แต่ผมต้องการเห็นความถูกต้องตามทำนองครองธรรมที่ควรจะเป็นในสังคมไทย
แต่ดูเหมือนคุณกันดาฮ่าจะเจอความไม่ถูกต้องมากกว่าผม
ยิ่งเอาบทความที่เขียนไปลงแล้วอ้างว่าเป็นลิขสิทธิ์ของตนเองนั้น
แย่มากๆ ครับ
ผมขอแนะนำคุณกันดาฮ่านะครับว่า ...เมื่อเขียนบทความแล้ว ให้ Write ลง CD หรือยิงขึ้น Host เลยครับ (ถ้าไม่มี Host ส่งมาให้ผม ผมจะยิงขึ้น Host พิพิธภัณฑ์ให้) เพราะวันเวลาที่เครื่องระบุไว้ตอนสร้างโฟสเดอร์และยิงขึ้น Host ซึ่งมีบริษัทที่ดูแลเรื่อง Hostหรือพื้นที่นั้น จะเป็นบุคคลที่ 3 ครับ และใช้ในการอ้างอิงได้ ซึ่งจะเป็นหลักฐานสำคัญ ถ้าจำเป็นต้องชี้แจงเรื่องการละเมิดลิขสิทธิ์กันจริงๆ ในชั้นศาล
สรุปแล้ว...อยากให้คุณกันดาฮ่าเขียนบทความดีๆ ลงโค้กไทยอีกนะครับ (ได้โปรดเถิด)...เพราะคุณกันดาฮ่า เป็นหนึ่งในผู้รู้จริงเรื่องงานกระเบื้องที่หาตัวจับยากสุดๆ บนแผ่นดินนี้ เอาความรู้ดีๆ ที่สำคัญๆ เผยแพร่ให้คนรุ่นใหม่ได้รับรู้เถิดครับ (จริงๆ แล้วก็โทรคุยกันบ่อยๆ และอยากเรียกชื่อเล่นตามที่คุยกันใจจะขาด แต่ก็ดูยังไม่เหมาะในกระดานนี้ซักเท่าไหร่ จึงขอเรียกชื่อคุณกันดาฮ่าแทนไปก่อนนะครับ) และที่สำคัญ บ้านโค้กไทยแห่งนี้ เวลาโพสข้อความหรือแก้ไขอะไรลงไป จะมีทั้งวันเวลา เดือน ปี ซึ่งระบุเป็นนาที วินาทีกำกับไว้เลย ยิ่งเป็นหลักฐานสำคัญในการระบุความเป็นเจ้าของบทความก่อนหลังในอนาคตได้เป็นอย่างดีครับ
หมดแรงแล้วครับ'
