โค้กทริปปีนี้ไปมาเลเซีย + เวียตนาม ครับ

[sam]

วันสุดท้ายเป็นวันจันทร์ แทนที่ผมจะได้นอนแบบอิ่ม หลังจากที่อดนอนมาหลายวันต่อเนื่อง ผมยังต้องตื่น7โมง เพื่อที่จะไปเยี่ยมชมโรงงานโค้กที่ฮานอย เป็นที่เดียวในเมืองนี้ที่ผมอยากไปมากที่สุด frontที่โรงแรมตามหาคำตอบให้ผมเมื่อคืนแล้วว่าโรงงานโค้กที่ฮานอยอยู่ที่ไหนเมื่อคืนนี้ คำตอบคือไกลมากๆ นั่งรถไปอย่างเดียวชั่วโมงกว่าเกือบๆ2ชั่วโมง และค่าtaxiบานทุ่งแน่นอน ถ้าเป็นหลายๆคนคงไม่ไปหรอก แต่ผมไปครับ frontที่โรงแรมน่ารักมากให้เบอร์มือถือเค้าไว้เผื่อหลง หรือ คุยกับtaxiไม่รู้เรื่อง





ตลอดทางที่วิ่งออกนอกเมือง รถค่อนข้างติดครับ เพราะเป็นเช้าวันจันทร์ taxiเหยียบด้วยความเร็วประมาณ40-50 กม/ชั่วโมง ทำทำให้ผมทรมาณใจมากๆ เพราะเครื่องผมออก1ทุ่ม ผมต้องออกจากโรงแรมราวๆบ่าย3.30 ผมยังไม่ได้packกระเป๋าเลย และยังไม่ได้ซื้อกระป๋องอะไรเพิ่มเลย ไหนจะต้องมานั่งเจาะกระป๋องอีก ผมset deadlineไว้เลยว่าต้องออกจากโรงงานโค้กประมาณ11.30

[lekpn]

ตื่นเต้นๆๆ รออ่านต่อ

[sam]

ไม่แปลกใจครับ คนขับtaxiหลงทาง เพราะที่ๆผมไปไม่สถานที่ท่องเที่ยว หรือ ห้างดังๆ ที่ใครๆก็รู้จัก ขณะที่วนไปวนมาหาโรงงานโค้ก meterค่ารถทะยานไป400กว่าบาทแล้ว ขนาดวันนี้ผมมาtaxiจิ๋วนะครับ meterวิ่งเบาสุดด้วย คนขับพูดอังกิดไม่ได้ แต่ ดูด้วย อาการก็พอจะรู้ว่าหลงจริงๆ ไม่ได้มุข พยายามที่จะขับถามทางชาวบ้านระแวกนั้นไปเรื่อยๆ ที่ผมแปลกใจคือ ชาวบ้านบางคนไม่ช่วยครับ เดินหนีไปซะงั้น แสดงถึงความไม่มีน้ำใจในสันดานลึกๆของคนประเทศนี้เลยครับ ขนาดคนประเทศเดียวกัน พูดภาษาเดียวกัน มันยังไม่ช่วยเลย คิดดู

สุดท้ายก็เจอ ทางเข้าแล้วครับ เห็นกระป๋องยักษ์ตั้งข้างทาง ใช่แน่นอน

[sam]

ไปถึงโรงงานยามที่นั้นคุยมั่วซั่วชี้โบ้ชี้เบ้ ด้วยท่าทางไม่สุภาพกับผมเลย สิ่งที่ผมทำได้คือชี้หน้ามันกลับ แล้วบอกควาย2-3ตัวในป้อมยามว่า ENGLISH ENGLISH (พูดภาษาอังกิดดิ...ไอ้ฟาย) สื่อสารกันไปก็เท่านั้นครับ เพราะผมไม่ใช่ควาย ผมทำท่าบอกให้มันโทรไปที่office บอกให้ใครที่พูดภาษาอังกิดได้คุยกับผมหน่อย รอ3นาที มีโทรศัพท์ดังกลับมาที่ป้อมยามครับ พร้อมกับคำถามที่ว่า คุณ(มรึง) เป็นใคร มาทำอะไร ???? ผมก็ตอบไปว่าผมเป็นนักสะสมโค้กมาจากไทย อยากจะมาหาของบางอย่างที่ผมหาในท้องตลาดไม่ได้

จริงๆแล้วที่ผมมา ผมอยากได้ขวดplastic wrappedชุดhappiness factoryที่ออกเมื่อ6เดือนที่แล้ว ผมเดินหาจนทั่วฮานอยแล้วไม่เจอจริงๆ และผมก็อยากได้posterสภาพใหม่ๆจากโรงงาน เพราะถ้าผมไปขอตามร้านผมขอได้อยู่แล้ว แต่มันไม่ใช่brand new

ปลายสายที่เป็นผู้หญิงพูดภาษาอังกิดโอเคครับ พอรู้เรื่อง แต่ดูเหมือนชีจะไม่เข้าใจคำว่า coca-cola collector และคำพูดนึงที่ผมได้รับคือ คุณใส่ขาสั้นเข้าโรงงานไม่ได้ ที่นี่มีกฎอยู่ ! ซวยแล้วซิ ผมใส่ขาสั้นมาจริงๆด้วย

[arale]

แล้วงไต่อครับ..แซม...ลุ้นระทึกดีจริงวุ้ย...

[sam]

ภาษาอังกิดผมไม่ได้เก่งมาก แต่ผมก็พอพูดรู้เรื่อง และเอาตัวรอดได้ ผมบอกเค้าไปอย่างสุภาพว่า ช่วยผมหน่อยนะ ผมมาไกล มาจากไทย และ ผมจะบินกลับเย็นนี้แล้ว ปลายสายตอบกลับมาว่า เด๋วจะโอนเรื่อง ไปให้เลขานายใหญ่ (regional manager)ตัดสินใจให้ คิดในใจ ดีเว้ย ได้เข้าถึงเลขานายใหญ่เลย ภาษาอังกิดคงคุยกันง่ายหน่อย ว่าแล้วชีก็วางสายไป

** ขณะเดียวกัน คนขับtaxiยังรอผมอยู่ พร้อมmeterที่กำลังควบไปอย่างช้าๆ ถามว่าทำไมถึงให้เค้ารอ ทำไมไม่เรียกคันใหม่ คำตอบผมไม่โง่ครับ เพราะขืนถ้าผมไม่ให้เค้ารอ ผมซวยแน่ๆ ออกมานอกเมืองขนาดนี้ ไม่มีtaxiให้เห็นเลยครับ แม้แต่คันเดียว ดีนะ ถามfrontที่โรงแรมก่อน เกือบซวยแล๊น **


ผมรอประมาณ10นาที ถึงจะมีเสียงโทรศัพท์ดังอีกครั้งที่ป้อมยาม คราวนี้มีเสียงผู้หญิงอีกคนอยู่ปลายสายครับ แนะนำตัวเองว่าเป็นเลขานายใหญ่ชื่อ Thu Van (ทูฟั่น) ถามผมคำถามเดิมๆ ว่ามาทำไม ? ใส่ขาสั้นเข้าไม่ได้ ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกได้ถึงออร่าความไม่เป้นมิตรอะไรบางอย่างแล้วครับ มาถึงตรงนี้ใครหลายคนคงจะถอดใจและหันหลังกลับไปแล้ว แต่ไม่ใช่ผมแน่นอน

[sam]

อารมณ์ผมเริ่มเหวี่ยงแรงขึ้นเพราะดูเหมือนคุณเลขาจะไม่พยายามเข้าใจอะไรที่ผมพูดเลย ผมเลยพูดอังกิดสวนกลับไปว่า ผมไม่ใช่คนเวียตนาม ผมมาจากไทย ขออภัยจริงๆผมไม่รู้กฎโรงงานคุณหรอก ถ้าผมรู้ผมก็คงไม่ใส่มาหรอก ที่สำคัญโรงแรมผมอยู่ไกลมากๆ ถ้านั่งรถกลับเพื่อไปเปลี่ยนกางเกงกลับมาอีกทีก็4ชั่วโมงแล้ว ผมว่ามันดูไม่ค่อยเข้าท่าซักเท่าไหร่นะ ผมเข้าใจกฎคุณนะ แต่ผมรู้สึกว่ามันน่าเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้น ที่สำคัญ ผมไม่มีเวลามานั่งโต้เถียงเรื่องกางเกงมากนัก เพราะผมต้องรีบกลับไปบินกลับบ้านเย็นนี้แล้ว เป็นตลกมากครับ คุณเลขาบอกว่าให้ผมรอที่ป้อมยาม จะเอาเรื่องผมไปบอกนายว่านายจะอนุญาติหรือไม่ ผมไม่เข้าใจว่ามันเรื่องใหญ่ขนาดนั้นเลยหรือ ?

ระหว่างนั้นไอเดียผมก็pop upขึ้นมา เพราะผมเห็นน้าคนขับtaxiผมแกใส่ขายาว sizeตัวแกก็ไล่เลี่ยผม ผมเลยทำภาษามือบอกแกว่าให้เปลี่ยนกางเกงกัน แกยิ้มเล็กๆประมาณว่ามรึงคิดไงฟร่ะ แต่ผิดคาดครับ น้าแกไม่ถอดให้ครับ แต่หยิบตัวใหม่มาให้แทนจากท้ายรถ

[arale]

สุดยอด..แก้ไขสถานการณ์ได้เยี่ยมเจงๆ...ต่อเลยครับ...

[sam]

ผมสวมทับกางเกงขาสั้นแบบทันทีแลย เพราะผมเสียเวลาตรงนี้นานมากๆแล้ว ยามโทรไปบอกคนข้างในว่าจะให้เข้าไปแล้วนะ ผมก็กรอกเอกสารโง่ๆพอเป็นพิธี เสร็จแล้วผมก็ต้องเดินจากป้อมยามเข้าไปไกลมากๆครับ ผมรู้อยู่แกใจดีครับ ว่าคนที่นี่ไม่ได้ยินดี หรือ ต้อนรับผมแม้แต่น้อย เพราะถ้าคนwelcomeเรา เค้าจะบอกว่าให้มาหาที่ไหน แต่ตอนนี้ผมไม่ได้อยากได้ของแล้ว ผมอยากด่าคนมากกว่า สันดานผมไม่ค่อยดี ผมเป็นคนไม่ค่อยยอมคน ผมเดินพล่านเลยครับ เพื่อที่จะเข้าไปหาคุณเลขา กว่าจะเจอห้องก็เดินอยู่พักนึงครับ สายตาคนที่นี่ไม่ค่อยwelcomeเลย มองผมหัวจรดเท้า สุดท้ายผมก็เจอคนได้


พอผมเดินไปข้างนั่งโต๊ะคุณเลขาเท่านั้นแหล่ะครับ ชีถึงกับสะดุ๊งด้วยความตกใจ ว่าผมเข้ามาได้ยังไง ขนาดไม่ต้อนรับขนาดนี้ แต่ชีก็ยังทำใจดีสู้เสือ ด้วยการถามผมไปอย่างงั้นๆ ว่ามีอะไรจะให้ชั้นช่วยหรอ ผมยื่นนามบัตรผมให้ ผมบอกว่าผมมาตามหาขวดplastic wrapped เชื่อมั๊ยครับ ว่ามีขวดนึงตั้งอยู่บนเธอ ผมเลยชี้ไปว่าผมอยากได้แบบนี้ คำตอบที่ผมได้รับแบบเสี้ยววิคือไม่ได้ เพราะ เลิกผลิตมาซักพักแล้ว ผมเลยสวนกลับไปว่า นั่นแหล่ะผมถึงมาที่นี่ไง เพราะผมหาจนทั่วแล้ว ผมมีเงิน ผมไม่ได้มาขอฟรีๆนะ และผมก็มองๆไปทั่วๆ เห็นว่าหลายคนในofficeก็มีขวดตั้งอยู่บนโต๊ะ ถ้าเอาจริงๆผมว่าผมได้ครบเซทแน่ๆ แต่ชีก็ตอบผมมาว่า sorry ไว้คุณมาครั้งหน้านะชั้นจะหาให้คุณ ผมรู้สึกแย่มากๆครับ เพราะชีไม่ได้พยายามช่วยผมหาเลยแม้แต่นิดเดียว เล่นตอบปฏิเสธก่อนเลย ขณะนั้นนายใหญ่regional managerกวักมือเรียกคุณเลขาให้เข้าไปในห้องนาย ผมแอบเห็นขวดvietnamแปลกหลายใบเลยครับอยู่ในชั้น นายพูดไปมือชี้โบ้ชี้เบ้ไป ด้วยสัญชาตญาณครับ ผมรู้เลยครับว่าเค้าต้องการไล่ผมออกไปจากตรงนั้น

คุณเลขาเดินออกมาจากห้องนายหน้าเมื่อยๆ ผมเลยถามแบบคนไม่มีมารยาท เพราะมารยาทเป็นสิ่งที่คุณไม่ได้ใช้ในประเทศนี้

ผม : เมื่อกี๊ นายคุณว่าคุณเรื่องผมมาใช่มั๊ย ?
เลขา : ใช่ (พยักหน้า หงึกๆ)
ผม : ขอโทษจริงๆนะ ที่ทำให้คุณเสียเวลา
เลขา : ไม่เป็นไร ไว้คุณมาครั้งหน้าแล้วคุณติดต่อชั้นมาละกัน ...ยื่นนามบัตรให้
ผม : จะเป็นเป็นไปได้มั๊ย ถ้าผมจะขอposter cokeซักแผ่น
เลขา : ไม่ได้ (ตอบแบบทันที) คุณไม่สามารถเอาสื่อโฆษณาอะไรก็แล้วแต่ออกไปได้เลย
ผม : โอเค ไม่เป็นไร ผมบอกตรงๆนะ ผมเป็นนักสะสมโค้กที่รักโค้กมาก ผมมาที่นี่(officeคุณ)เพราะผมรักโค้ก แต่พวกคุณที่ นั่งทำงานกันอยู่นี่ ไม่ได้รักโค้กเลยซักนิดเดียว ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ทุกๆคนที่นั่งทำงานในofficeนี้ทำเพื่อเงิน ผมพอจะเข้าใจ ขอโทษนะที่ทำให้เสียเวลา

จริงๆแล้วด่าไปยาวกว่านี้มากครับ แต่ขี้เกียจพิมพ์ นานๆจะด่าคนเป็นภาษาอังกิด รู้สึกว่าตัวเองเก่งจิงๆ

[sam]

ผมรีบเดินออกมาอย่างหงุดหงิดแต่พยายามไม่คิดมาก เพราะการสะสมมันต้องมีสนุกและและเฮียผสมกันไป แค่คิดในใจว่าทำไมมันต้องดูถูกกันด้วยว่ะ คุณฝรั่งที่เป็นregional manager ได้เงินเดือนเท่าไหร่เชียว ถึงขนาดต้องถ่อสังขารมาทำงานถึงที่นี่ ต่อให้ได้เดือนละเป็นล้าน มันก็ต้องนั่งกินเฝอโง่ๆหล่ะว่ะ แอ็คตายหล่ะ

ผมโดดขึ้นtaxiกลับโรงแรม อย่างรีบๆเลยครับ เพราะเด๋วกลับไปpackของไม่ทัน

ให้พวกเหงียนไปเลยครับ


น่าผิดหวังมากครับกับโรงงานโค้กที่ประเทศเวียตนาม

[sam]

ถ้าคิดว่าผมเป็นคนดีคิดผิดแล้วครับ พอโดดขึ้นรถปั๊ป สิ่งแรกที่ผมทำคือ หยิบมือถือพิมพ์e-mail ส่งไปให้คุณเลขาเลยครับ

แปลเป็นไทยให้เลยนะ


เรียนคุณThu Van,


ก่อนอื่นผมต้องขอโทษที่ทำให้คุณต้องเสียเวลากับผมเมื่อช่วงเช้า คุณอยากจะยังงงกับการเจอนักสะสมโค้กอย่างผม ถ้าคุณมีโอกาส คุณลองหาเวลาว่างไปที่atlantaดูนะ แล้วคุณจะเข้าใจว่าทำไมโค้กเองถึงทำcoke world ขอบคุณมากสำหรับความกรุณาที่คุณบอกว่าจะช่วยผมถ้ามมาฮานอยครั้งหน้า แต่ผมคงไม่กลับมาเหยียบโรงงานโค้กคุณอีกแน่นอน โค้กที่เวียตนามทำให้ผมผิดหวังมากๆ พนักงานโค้กที่นี่แตกต่างจากประเทศอื่นทั่วโลก ดีแล้วที่ผมจะได้รู้ไว้


ด้วยความเคารพ,
แซม

[โค้ก โคราช]

น่าเสียดายอย่างยิ่งครับ เดินทางไปต้องไกล แล้วมาเจอภาวะแบบนี้ เป็นผมก็เสียความรู้สึกเช่นกันครับ

[sam]

หลังจากที่e-mailบนรถtaxiไปชั่วโมงเศษ e-mailตอบกลับก็เด้งเข้ามือถือผมว่า

เรียนคุณแซม,

ในนามตัวแทนของโค้กเวียตนาม, ขอบคุณมากๆสำหรับการมาเยี่ยมเราที่โรงงานเมื่อช่วงเช้า และต้องขออภัยหากทำให้คุณไม่ได้รับความสะดวกเท่าที่ควร กรณาเข้าใจเราด้วยว่า เราทำงานที่โค้ก ไม่ใช่เพราะเงิน ถ้าคุณลองถามพนักงานที่นี่ คุณจะทราบได้ทันทีว่าเรารักโค้กกันมากเหมือนกับที่คุณรักนั่นแหล่ะ นอกเหนือจากนี้ เราทำงานใต้กฎ ข้อบังคับของโรงงานโค้กซึ่งมันอาจจะทำให้คุณรู้สึกหงุดหงิดบ้าง

อย่างไรก็ตาม ยินดีมากที่ได้เจอคุณ,คนรักโค้ก, และหวังว่าความไม่สะดวกที่เกิดขึ้นที่โรงงาน จะไม่ทำให้คุณรักโค้กน้อยลง

หวังว่าวันนึงจะได้พบคุณอีก โชคดีกับการเดินทางและสะสมโค้ก


ขอบคุณ+ด้วยความเคารพ
Thu Van

[sam]

สิ่งที่เค้าตอบmailผมมา ไม่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลย มันกลับทำให้ผมรู้สึกว่าเป็นปลอบประโลมคนโง่มากกว่า สิ่งที่เค้าtreatผม มันตรงกันข้ามกับสิ่งที่เค้าmailมาเลย

ผมเลยmailกลับไปอีกฉบับหลังจากที่บินกลับถึงไทยแล้ว

ผมเข้าใจที่คุณอธิบายมานะ , ผมไม่ใช่ลูกค้าในประเทศคุณ แต่โปรดจงรู้ไว้ด้วยว่าแค่วันเดียว ผมซื้อกระป๋องโค้กหลายร้อยใบกลับบ้านที่ไทย ซึ่งผมเชื่อว่ามันน่าจะมากกว่าปริมาณเฉลี่ยคนเวียตนามดื่มโค้กทั้งปีด้วยซ้ำ ผมไม่คิดว่าการที่ผมขอposterแค่แผ่นเดียวจะเป็นเรื่องใหญ่มากๆในofficeคุณ ในขณะที่บริษัทคุณไปขอตามร้านค้า ร้านอาหาร supermarketเพื่อติดposter ซึ่งพวกเค้าก็จะฉีกของบริษัทลง ไม่ช้าก็เร็ว

บอกตามตรง, ผมไม่คิดว่าเราจะมาจากครอบครัวโค้กเหมือนกัน. ผมรักโค้ก,ดื่มโค้ก และ สะสมโค้กจากทั่วทุกมุมโลก เชื่อผมเถอะคุณไม่มีวันเข้าใจว่าผมรักโค้กมากขนาดไหน มันเทียบกันไม่ได้กับความรักที่คุณหรือทุกๆคนในofficeคุณมีให้โค้ก คุณจะเข้าใจว่าทำไมคนทั่วโลกถึงชอบโค้กมากกว่าpepsi ไม่ใช่เพราะเรื่องของรสชาด หรือ การตลาดด้วยซ้ำ ตอนนี้มีนักสะสมโค้กในไทยเป็นพันคน จำนวนนี้ดูเหมือนจะน้อยมาก แต่ก็เป็นniche market วึ่งคนเหล่านี้ซื้อผลิตภัณฑ์และของสะสมโค้กที่ออกใหม่ตลอด ไม่ว่าจะแพงขนาดไหน โดยไม่มีคำว่าลังเลใจเลยแม้แต่นิดเดียว

โรงงานคุณมีกฎเกณฑ์ที่ไม่เหมือนใคร ผมพอจะเห็นได้จากที่พวกคุณทำกับผม ไม่ต้องห่วง,ผมรักโค้กมากว่า25ปีแล้ว ผมไม่เปลี่ยนใจง่ายๆหรอก แต่ต้องขออภัยด้วยที่ผมมีทัศนคติที่ไม่ดีกับบริษัทโค้กที่ฮานอยซะแล้ว และผมก็คงไม่เปลี่ยนใจง่ายๆเหมือนกัน จากนี้ผมก็คงจะmailเรื่องนี้ไปบอกเพื่อนๆที่สะสมโค้กทั่วทุกมุมโลก จะได้ไม่มีนักสะสมโค้กคนไหนไปกวนใจบริษัทคุณอีกต่อไป

ด้วยความเคารพ,
Sam

[burapa]