ปันหยี FC ..หนังโฆษณาที่น่าประทับใจ

[cokeyuth]

ปันหยี FC ..หนังโฆษณาที่น่าประทับใจ ขอนำมาฉายซ้ำอีกสักครั้ง....

ใครจำหนังโฆษณา เรื่องนี้เมื่อสักปีกว่าๆ เรื่องนี้ได้บ้างครับ?
เพิ่งเจอใน youtube ขอนำมาฉายแบบเต็มๆ อีกสักครั้ง

[cokeyuth]

ตอนที่ 2 ขอเชิญรับชม นักฟุตบอล ปันหยี FC รุ่นบุกเบิก มาเล่าเรื่องให้ฟัง

[cokeyuth]

ตอนที่ 3 เบื้องหลังการถ่ายทำ

[cokeyuth]

เกาะปันหยี จ.พังงา
น่าไปเที่ยวแค่ไหน ติดตามอ่านที่นี่ครับ

http://travel.kapook.com/view24220.html

[cokeyuth]

บทความชื่อ "นักเตะปันหยี ฮีโร่พรแสวง"
เขียนโดย คุณปานใจ ปิ่นจินดา ใน กรุงเทพธุรกิจออนไลน์ 25 กุมภาพันธ์ 2554

http://www.bangkokbiznews.com/home/deta ... /news.html

เล่าเรื่อง นักเตะปันหยี FC รุ่น Original ให้ฟังอย่างน่าสนุกตื่นเต้น
แค่เปิดเรื่องย่อหน้าแรก ก็มันส์แล้ว....

"ถ้าใครคิดว่า กีฬา เป็นเรื่องของพรสวรรค์ชั้นฟ้าประทาน คงจะต้องคิดใหม่เสียแล้ว
หลังจากได้ติดตามเรื่องราวเส้นทางการฝ่าฟันของทีมฟุตบอลไร้ชื่อ จากเกาะไร้ผืนดิน อย่าง "ปันหยี"

ความสำเร็จของทีมฟุตบอลไร้แผ่นดินจะเตะอย่าง "ปันหยี" ที่สามารถฟาดแข้งกับทีม
ซึ่งพร้อมพรั่งไปด้วยแผ่นดินเหลือเฟือ และครองตำแหน่งแชมป์ฟุตซอล 6 สมัยซ้อน
คงจะสะกิดให้คิดขึ้นมาได้บ้างว่า พรสวรรค์ที่ไหน ก็คงไม่เท่าพรแสวง

...เรื่องนี้มีตำนาน และต้นตอของตำนานอย่าง "ประสิทธิ์ เหมมินทร์"
หนึ่งในผู้ก่อตั้งทีมฟุตบอลเกาะปันหยี ที่ขออาสาพาทุกคนย้อนเวลา ทวนเข็มนาฬิกาไปสู่ 30 ปีก่อนหน้านี้
พบกับเด็กชายประสิทธิ์และผองเพื่อนทีมฟุตบอลรุ่นบุกเบิก ของเกาะปันหยี"

[cokeyuth]

ก็แค่อยากไปบอลโลก!

ก่อนจะไปไกลถึงเรื่องความสำเร็จ ถ้าไม่พูดถึงอุปสรรค พล็อทเรื่องก็คงจะไม่สมบูรณ์เท่าไหร่นัก
ฉะนั้น ข้อมูลที่จำเป็นที่สุดเพื่อความเข้าใจในเนื้อหา ย่อมต้องเริ่มต้นเล่าถึงพื้นเพของเกาะปันหยี
ปูพื้นความเข้าใจกันสักหน่อยว่า สภาพภูมิประเทศของเกาะปันหยี เรียกได้ว่า มีแต่น้ำ และ ภูเขา
ส่วนผืนดินนั้นน้อยมาก ลำพังแค่กันไว้ใช้เป็น "กูโบร์" สำหรับฝังศพตามประเพณีมุสลิม
ก็แทบจะไม่เหลือที่สำหรับทำอย่างอื่นแล้ว

นับประสาอะไรกับเรื่องไร้สาระอย่าง "สนามฟุตบอล"

ซึ่งประสิทธิ์และเพื่อนๆ ในวัยไล่เลี่ยกันอยากจะมีไว้เล่นเหมือนคนอื่นเขาบ้าง

ยิ่งกว่านั้น คือ กีฬาฟุตบอล ยังไม่เป็นที่นิยมของชาวปันหยี ซึ่งยึดถือ กีฬา "แข่งเรือ"
เป็นที่สุดของที่สุดชนิดที่ใครก็แตะไม่ได้ จะให้มาสนใจกับความฝันของเด็กๆ ที่แค่อยากจะเป็นแชมป์บอลโลกนั้น
คงจะเลยฝันเกินไป

[cokeyuth]

นักเตะตีนเปล่า

ขวบปีแรกของทีมฟุตบอลเกาะปันหยี ประสิทธิ์บอกว่า เล่นกันมั่วสุดๆ สะเปะสะปะ
ไม่มีการวางแผน ไม่มีการวางตำแหน่งผู้เล่น อธิบายง่ายๆ ก็คือ พอได้บอลก็เตะกันไป
แถมที่ทางสำหรับจะเล่นก็ไม่มีเป็นเรื่องเป็นราว จะเล่นตามทางเดินไม้
ก็มักจะถูกชาวบ้านที่นอนพักผ่อนหลังจากออกเรือหาปลาออกมาด่า พอไปเล่นที่โรงเรียน
ก็ดันเตะไปโดนกระจกแตกบ้าง โดนหลังคาบ้าง รางน้ำบ้าง พอครูใหญ่ออกมา
ก็วงแตก แยกกันไปคนละทิศคนละทาง


"ตอนนั้นเล่นที่สนามโรงเรียน ก็เล่นไม่เป็นหรอก เตะแล้วเท้าก็บวม สะดุดล้มบ้าง
แต่ก็ยังอยากเล่น พอน้ำลดปุ๊บก็ลงไปเล่นตามสันทราย พอน้ำขึ้นเล่นบนสันทรายไม่ได้
ก็กลับมาเล่นบนสนามโรงเรียน"

ความไม่เรียบเนียนของสนามพื้นไม้ที่มีไว้ให้เดิน ไม่ได้มีไว้ให้วิ่ง
แต่เมื่อต้องรับบทบาทเป็นสนามฟุตบอลไปด้วย ก็ย่อมเป็นหน้าที่ของผู้ใช้งาน
ที่จะต้องหลบหลีกเอาเอง ไหนจะหัวตะปูที่โผล่ขึ้นมา ไหนจะความไม่เสมอกันของไม้แต่ละแผ่น
ถ้าวิ่งไม่ระวัง เป็นได้เลือดซิบอย่างไม่ต้องสงสัย

และเนื่องจากซ้ายก็น้ำ ขวาก็น้ำ ฉะนั้นเด็กๆ ทีมปันหยีรุ่นเยาว์ทั้งหลายจึงออกกฎกันเอง
เช่นว่า ถ้าเตะออกนอกเขตตกน้ำไป คนที่เตะก็ต้องรับหน้าที่ว่ายน้ำออกไปเก็บ แถมยังถูกปรับให้แพ้ฟาวล์ด้วย
เตะโดนกระจกแตก หรือ ทำลายข้าวของโรงเรียนก็โดนโทษไม่ต่างกัน คือ ถูกปรับแพ้ฟาวล์

ถ้ามองในแง่หนึ่ง ก็อาจจะบอกว่า นี่คือ อุปสรรค แต่ในอีกด้านที่คาดไม่ถึงกลับกลายเป็นว่า
นักเตะปันหยีทั้งหลาย ถูกฝึกฝนให้ไม่เสียบอลง่าย เตะกันอย่างระมัดระวัง เหตุเพราะไม่อยากว่ายน้ำไปเก็บ
แถมยังไม่อยากเสียเลือดเพราะเตะเอาหัวตะปูเข้า

"ตอนนั้น ต้องเรียกว่า เราบ้าเตะบอลมาก น้ำลดเป็นไม่ได้ ต้องวิ่งลงไปแล้ว เอาแค่สันทรายโผล่ขึ้นมาไม่ต้องมาก
ก็ถือบอลลงไปเตะกันตั้งแต่น้ำยังปริ่มๆ จนน้ำลงไปเรื่อยๆ สนามขยายใหญ่..ใหญ่..ใหญ่ จนเตะเกือบจะไม่ถึงอีกมุมแล้ว
ก็เล่นกันไม่หยุด จนน้ำมาถึงจะกลับบ้าน ชาวบ้านก็งงว่าไอ้พวกนี้มันทำอะไรกัน

เราไม่รู้หรอกว่าเล่นกันกี่ชั่วโมง ไม่มีเวลามาบอก ก็เล่นกันไปจนน้ำไล่ขึ้นมา พอเตะไม่ได้ ก็เปลี่ยนมาเล่นโปโลน้ำ
เล่นจับบอล โหม่ง ฝึกทักษะของตัวเอง แล้วก็เล่นเวลาน้ำเริ่มขึ้นเพื่อฝึกกำลังขา ก็ทำให้เราวิ่งได้เร็วขึ้น
แล้วลูกฟุตบอลก็แพงตั้งหกร้อยเจ็ดร้อยบาท แล้วเราเตะในทะเล ผิวมันโดนทรายเสียดสีตลอด ก็สึกเร็ว น้ำก็เข้า
เตะไปเรื่อยๆ ก็หนักมาก แต่ก็ยังเตะ ไม่ได้สนใจกันเลยว่าน้ำหนักบอลมันแค่ไหน พอตื่นเช้ามาก็เอาบอลไปตากให้แห้ง
ตกบ่ายน้ำลง ก็เอาไปเตะต่อ บางทีทรายเข้าลูกบอลจนหนัก โหม่งทีรู้เลยว่า เห็นดาวมันเป็นยังไง" ประสิทธิ์ยิ้ม

[cokeyuth]

ลูกบ้า ล่ารางวัล

พอโตขึ้น เมื่อต้องเข้ามาเรียนบนฝั่ง ก็เริ่มเห็นโลกมากขึ้น ได้เห็นเพื่อนตั้งทีมฟุตบอล
แล้วก็ไปแข่งขันทัวร์นาเมนท์ต่างๆ ก็เลยอยากไปแข่งบ้าง และ โอกาสก็มาถึงกับการแข่งขัน "ดอกโสม คัพ" ครั้งที่ 1
ที่เปิดรับสมัครทีมเข้าแข่งขัน เมื่อปี พ.ศ.2524 หรือ30 ปีที่แล้ว

"ตอนแรกที่เราตั้งทีมฟุตบอล ก็ไม่ค่อยได้คิดกันเท่าไหร่ ว่า จะเล่นกันยังไง ซ้อมยังไง เตะกันที่ไหน หรืออย่างการแบ่งหน้าที่กัน
วางตำแหน่งอะไร ก็ไม่เคยคิด แต่พอมีดอกโสมคัพขึ้นมา ก็ตั้งใจว่าจะต้องไปให้ได้ แล้วก็รวมทีมกันได้ประมาณ 20 กว่าคน
มาปรึกษากันว่าจะเอาเงินมาจากไหนไปแข่งดี เราไม่อยากขอเงินชาวบ้าน เพราะชาวบ้านไม่เคยเห็นพวกเราเล่น เห็นแต่วิ่งเหยาะๆ แหยะๆ
ก็คิดว่าน่าเกลียดถ้าจะไปขอเขา เลยตกลงกันว่าหาตังค์กันเองดีกว่า

บางคนก็เก็บมาจากค่าขนม บางคนเริ่มมีงานทำก็ทำงาน อย่างผมก็รับจ้างขับเรือให้นักท่องเที่ยว เพื่อนก็ไปเป็นเด็กเสิร์ฟตามร้านอาหาร
เพราะตอนนั้นการท่องเที่ยวที่ปันหยีเริ่มจะมีเป็นเรื่องเป็นราว ก็ทำงานเก็บเงินเอาไปซื้อเสื้อผ้าซึ่งยุคนั้นแพงมาก ชุดละสี่ห้าร้อย ก็ซื้อมา
แล้วก็มีถุงเท้า มีรองเท้าด้วย แต่ตอนนั้นรองเท้ายังใส่ไม่ค่อยได้ ใส่แล้วเตะไม่ได้ เราเตะเท้าเปล่ามาตลอด
พอใส่สตั๊ดเตะแล้วมันไม่ค่อยถนัด มันเหมือนไม่ใช่ตัวเรา"

[cokeyuth]

การเปิดซิง บนสนามดอกโสมคัพ ของทีมฟุตบอลเกาะปันหยี ประสิทธิ์ เผยสกอร์ตอนนั้นว่า "โดนไปหลาย!"

"แมทช์แรกๆ ก็โดนไปหลายลูกละครับ เพราะเราไม่มีความคุ้นเคยกับการแข่งขัน ไม่รู้เรื่อง ไม่มีการวางตำแหน่ง ไม่วางแผน ก็เลยโดนไปเยอะ
แต่ก็โชคดีตรงที่ เราสู้ ก็เลยได้เข้ารอบ 4 ทีม แล้วชิงที่ 3 พอกลับมาปุ๊บก็เริ่มที่จะคิดว่า ถ้าจะเล่นให้ได้ดี จะต้องทำยังไง
จะต้องไปหาเพื่อนต่างบ้านเพื่อซ้อมกันมั้ย จะไปขอยืมสนามจริงๆ เตะมั้ย ก็ไปติดต่อโรงเรียนอื่น ต่างจังหวัด ต่างอำเภอ ต่างหมู่บ้าน
ไปขอประลองแข้งกับเขา เหมือนอุ่นเครื่อง แล้วก็เริ่มสนใจตามไปแข่งทุกแมทช์ เราตามไปล่ารางวัลหมด ใครจะได้ยินว่าที่ไหนจัดแข่ง
ขอให้บอกมาเถอะ เราไปหมด ใครจะเก่งขนาดไหน เราไม่สนใจ เราแค่อยากเตะบอล"

พร้อมๆ กับการบ้าตระเวนแข่ง ทีมปันหยี ก็เริ่มมองหาสนามซ้อมจริงๆ จังๆ โดยไปขอยืมโรงเรียนบนฝั่งใช้ซ้อม ต้องอาศัยนั่งเรือชาวบ้านไปขึ้นฝั่ง
ก่อนจะ "วิ่ง" เป็นระยะทาง 11 กิโลเมตร ไปถึงสนามซ้อมและวอร์มร่างกายไปด้วยในตัว รวมขากลับด้วยก็เท่ากับ 22 กิโลเมตร
ซึ่งเขาเชื่อว่าคือ เคล็ดความสำเร็จของทีม คือ ความแข็งแรง ความอึด ของร่างกาย ที่เชื่อว่าไม่เป็นรองใคร

ช่วงนั้นเองก็เริ่มหิ้วสตั๊ดมาเล่นด้วย เริ่มมีการวางตัวนักเตะ และศึกษาหาข้อมูลมากขึ้น โดยตำราเล่มสำคัญ ของพวกเขา คือ รายการเจาะสนาม
ที่ประสิทธิ์บอกว่า พอได้เวลา ทั้งทีมจะไม่ไปไหนเลย นั่งเฝ้าดูอยู่หน้าจอทีวีกันอย่างตั้งอกตั้งใจ

"ผมคิดว่ามันเป็นความคิดที่เกิดจากตัวของเรา เราไม่ได้คิดว่าจะทำได้ หรือ ทำไม่ได้ เราคิดแค่ว่า มันสนุก แล้วก็ได้รวมเพื่อน คือ เราอยากจะเล่น
มันเป็นแรงบันดาลใจ แล้วก็เป็นอะไรที่เรารู้สึกว่าท้าทาย อยากจะเล่น อยากจะมีเพื่อน"
แต่เมื่อการล่ารางวัลเริ่มเป็นเรื่องท้าทายของนักเตะปันหยี ผลการแข่งขันก็เริ่มดีขึ้นเป็นเงาตามตัว จากที่เคย 0-8 ก็เริ่มยิงได้บ้าง
หลังๆ เริ่มเอาชนะได้ ที่สำคัญ คือ คว้าแชมป์มาหลายรายการ และ มีแฟนบอลตามไปเชียร์ไม่น้อยหน้าทีมอื่น

[cokeyuth]

กว่าจะเป็นฮีโร่

แม้ว่าจะเริ่มได้ขึ้นไปฝึกซ้อมที่สนามบนฝั่งบ่อยมากขึ้น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไปได้บ่อยๆ เพราะไหนจะเวลาที่เสียไปจากการเดินทาง
ไหนจะต้องคอยอาศัยเรือชาวบ้านซึ่งไม่รู้ว่าจะมีหรือเปล่า ขณะเดียวกันบ้านเรือนบนเกาะเองก็เริ่มเพิ่มจำนวนมากขึ้น
ยื่นออกมาจนยามน้ำลงเหลือผืนทรายให้วิ่งเล่นได้ไม่มากเท่าไหร่ เดอะแก๊งเลยต้องคิดหาวิธีแก้เกมกันอีกครั้ง

"ตอนหลังสันทรายที่เคยใช้ซ้อมบอลมันเล็กลง เราก็ต้องหาที่ใหม่ ก็ยังเป็นสันทรายอยู่เหมือนเดิมนั่นแหละ แต่มันไม่ได้อยู่หน้าบ้านเรา
ต้องนั่งเรือออกไปอีกที่หนึ่ง พอได้เวลาเราก็ออกเรือกันไปเป็นกลุ่มเลย พอถึงที่ก็เริ่มจากการเคลียร์สนาม
คือ เคลียร์เอาพวกเปลือกหอยแหลมคมออกให้หมด เอาไม้โกงกางมาปักเป็นเสาโกวล์แล้วก็เล่นกัน ซึ่งตรงสันทรายที่ใหม่นี้
เราใช้เล่นกันอยู่นานเหมือนกัน หลังๆ ยิ่งไปกันเยอะขึ้น บางทีไปกันเป็นสิบลำ ทั้งนักบอล ทั้งกองเชียร์รุ่นน้องๆ ที่เริ่มสนใจอยากจะเล่นบ้าง
ก็เล่นกันจนกว่าน้ำจะขึ้นเหมือนเดิม"

ความยากลำบากไม่ใช่แค่การหาสนามซ้อมเท่านั้น เพราะในยามที่จะต้องไปแข่งก็เรียกว่าต้องอาศัยความอึดไม่แพ้กัน เพราะประสิทธิ์บอกว่า
กว่าจะแข่งเสร็จ กว่าจะเดินทางกลับ ลงเรือต่อมาอีก ถึงบ้านก็ปาเข้าไปตีสอง พอเช้าก็ต้องออกไปแข่งอีก เป็นอย่างนี้อยู่บ่อยๆ แต่ทุกคนก็ไม่บ่นอะไร
เพราะใจมันอยากจะแข่งท่าเดียว

หนำซ้ำ บางทีความเหนื่อยจากการเดินทางก็ว่าหนักหนาแล้ว พอเจอกลโกงสารพัดจากผู้ใหญ่ คนตัวโตทั้งหลายเข้าไป
ก็ทำเอาคนมีฝันทดท้อเข้าได้เหมือนกัน

[cokeyuth]

"เคยไปแข่งฟุตซอลรายการหนึ่ง ตอนนั้นเราก็ยังไม่ได้ดังมาก แต่ก็เริ่มมีแฟนๆ ตามเชียร์แล้ว เพราะเราเล่นมีสีสัน ลีลาคล่องแคล่ว ซึ่งถึงแม้จะไม่ได้เป็นตัวเก็ง
แต่พวกผู้ใหญ่ก็น่าจะเห็นใจกันบ้าง เราอุตส่าห์มีใจเดินทางมาแข่ง ไปมาก็ลำบาก ไม่เหมือนทีมบนฝั่งที่ขี่มอเตอร์ไซค์แป๊บเดียวก็ถึง แถมพอเรามาเล่น
ยังโกงกันอีกด้วย เป่าเข้าข้างฝ่ายตรงข้ามบ้าง บางทีก็ต่อเวลารอให้เขาไล่มาตีเสมอบ้าง จนเราเริ่มทนไม่ไหวก็บอกไปเลยว่า ถ้าทำอีกวันหลังเราก็ไม่มาเล่นแล้ว
ผมปาถ้วยเลยนะ บอกว่าถ้วยอะไรเราไม่สน เรามาเพราะแค่อยากแข่งเท่านั้น จนหลังๆ เขาก็เริ่มให้ความสำคัญกับเรา ต่อมางานไหน งานไหน ต้องโทรเรียกไปทุกครั้ง"

จนกระทั่งในที่สุดทีมปันหยีก็ได้กลายเป็นหนึ่งทีมในสายตาผู้จัดและคนดู ซึ่งขาดไปไม่ได้ในทุกๆ ทัวร์นาเมนท์เลยทีเดียว
เมื่อมองย้อนกลับไปมองรสชาติความลำบากที่พวกเขาต้องเจอมานั้น เมื่อเทียบกับเด็กๆ วันนี้ ประสิทธิ์บอกได้ในทันทีเลยว่า คนละเรื่องกันเลย

"เด็กเดี๋ยวนี้มีสนามปูนเตะกันอย่างดี เพราะรัฐมาสร้างไว้ให้ อยากจะเล่นเมื่อไหร่ก็ได้ มองแง่ดีมันก็ดี แต่ถ้ามองในอีกแง่ก็กลายเป็นว่า มันง่ายเกินไป
จนเด็กๆ สมัยใหม่วินัยก็ไม่มี ความรับผิดชอบก็ไม่ค่อยจะมี ความจริงจังยิ่งไม่ต้องพูดถึง เพราะเดี๋ยวนี้สะดวกสบาย ไม่ต้องทำอะไรด้วยตัวเอง

อย่างพวกผม เวลาบอกว่าเล่นบอลก็คือ เตะบอล แต่เด็กเดี๋ยวนี้ ถ้าบอกเล่นบอล บางคนหมายถึงเล่นการพนัน บางคนก็เล่นเกมคอมพิวเตอร์
คือมันเป็นอะไรที่ปรุงแต่งมาก แต่ที่ชอบเล่นกันจริงจังก็ไม่ใช่ไม่มี เพียงแต่ว่า แรงสู้ยังอาจจะน้อยกว่ารุ่นพวกผม"

แม้ว่าวันนี้ ประสิทธิ์จะทิ้งสตั๊ด และ หันมาเล่นการเมืองท้องถิ่น มีตำแหน่งเป็น รองประธานสภา อบต.เกาะปันหยีแล้ว เขาก็ยังเป็นโต้โผสนับสนุนให้เด็กๆ บนเกาะ
ได้แข่งขันฟุตซอลกันจริงจัง เพราะหลังจากรุ่นพวกเขา ภาครัฐได้เข้ามาสร้างสนามปูนให้แทน เลยกลายเป็นว่า จุดแข็งของทีมปันหยีอยู่ที่ "ฟุตซอล" มากกว่า
เนื่องจากเป็นสนามปูน โดยฟุตซอลเป็นกีฬายอดนิยมน้องๆ การแข่งขันเรือยาวไปแล้วในปัจจุบัน

[joreibor]

เห็นเส้นทางการต่อสู้ ของนักเตะทีมปันหยีแล้ว ยอดเยี่ยมจริงๆ