ด้วยเศรษฐกิจแบบนี้ ของแพงขึ้นทุกวัน ด้วยสังคมแก่งแย่งเห็นแก่ได้ การให้รู้จักให้อภัยค่อยๆ กลายเป็นอดีต ข่าวพาดหัวมีแต่เรื่องโกงกินสลับฉากด้วยปล้น ฆ่า กันทุกวี่วัน

ความรู้สึกท้อ โดดเดี่ยว สิ้นหวังเริ่มกัดกินหัวใจไทยทีละนิด บางคนทนได้แต่หดหู่ บางคนแอบร้องไห้ (คราวหลัง... อย่าแอบ...ไม่มีใครเกิดมาแล้วไม่เคยร้องไห้) บางคนแกร่งแต่แกร่งแบบชินชาไร้หัวใจอบอุ่น

ไม่มีอะไรช่วยเราได้และดีไปกว่าให้กำลังใจและความรู้ที่ดีซึ่งกันและกัน....ลองดูซิครับ...ไม่ต้องเสียเงินสักบาท...ความรู้สึกที่ดีช่วยเยียวยาได้สารพัดเชียวล่ะครับ...คนเราจะเหลือเยื่อเหลือใยแม้ทะเลาะกันแทบบ้านแตก...ก็เพราะความรู้สึกที่ดีเนี่ยแหละครับ

ผมลองดูแล้ว...แค่ใส่ใจเรื่องของลูกที่ดูว่าไร้สาระ (แต่ไม่ใช่ไร้สาระของเขา) ผมลองดู Hi-5 ของลูก และชมว่าเขาทำหน้าเพจได้สวย....ลูกผมยิ้ม...ความรู้สึกที่ดีก็งอกขึ้นมาทันที...บางอย่างมันเข้าใจยากนะ (เนื่องจากทุกๆ วัน ผมจะสั่งให้เขาอ่านแต่หนังสือเตรียมสอบ)

ผมลองซื้อแกงส้มที่แม่ชอบ....แม้มันไม่อร่อยนัก....แต่ก็สร้างความแปลกใจได้ไม่น้อย....ใส่ใจกันสักนิด....โลกข้างนอกจะแย่แค่ไหน....แต่โลกของเรา...ก็ไปได้ดีแน่นอนครับ

วันนี้ร้อนมาก....ผมควักเงินซื้อไอติมกะทิที่เข็นเข้ามาในซอยเลี้ยงเด็กๆ ที่ปิดเทอม วิ่งเล่นอยู่แถวบ้าน....ต่างนั่งกินกันยิ้มแป้น (พ่อแม่พวกเด็ก ไม่ค่อยมีเงินเพราะอาชีพตัดเสื้อโหล) ...เมื่อเห็นรอยยิ้ม เราก็ยิ้มไปด้วย

สุดท้าย....ผมไม่อยากบอกเลยว่า....ทุกวันตอนเด็กรับใช้จะล้างหม้อข้าวที่แช่น้ำไว้...ผมจะห้ามเขาก่อน เพราะผมจะค่อยๆ ขูดเศษข้าวที่ติดรอบหม้อข้าวแต่นุ่มแล้ว โยนให้นกเขาแถวหน้าบ้านได้ลงมากิน..เชื่อมั้ยว่าได้ตั้ง 1 ทัพพี ทุกวัน...ความรู้สึกที่ดี ที่เกิดกับสัตว์ทั้งหลาย ทำให้เราสุขใจได้ไม่น้อยนะครับ

ลองดูนะครับ....ความรู้สึกที่ดี สร้างโลกได้....ไม่ต้องรอถึงวันสำคัญอะไรหรอก เพราะชีวิตนั้นสั้นนัก

เพราะรักบอร์ดนี้....จึงบอก และเล่าสู่กันฟังครับ....อย่าลืมนะครับ...ลองทำเซอร์ไพรส์ให้ความรู้สึกดีๆ กับคนข้างๆ รอบๆตัวเราดูซิครับ....ผลลัพธ์มันยิ่งใหญ่นัก

ผมก็ไม่เคยรู้สึกจนวันหนึ่งแม่ผมไม่สบายหนักถึงได้รู้สึกว่าจริงๆ มันไม่มีอะไรสำคัญ
แค่กลับมาบ้านแล้วเห็นคนที่บ้านนั่งดูโทรทัศน์แล้วยิ้มแย้มเราก็รู้สึกดีแล้ว ผมไม่เคย
เช็ดตัว ทำกับข้าวให้แม่กิน ผมก็ได้ทำ พอทำแล้วแม่กินเราจะรู้สึกได้ว่ามันมีความสุข
ที่หายาก ทำให้รู้ว่าบางอย่างเงินก็หาซื้อไม่ได้ เหมือนของที่เราเก็บแล้วสะสม บางอย่าง
มีเงินก็หาซื้อไม่ได้ แต่ของบางอย่างมันหาไม่ได้ถ้าไม่เริ่มทำ

เริ่มทำเพื่อคนที่เรารัก

เหนด้วยคะ


เรามักลืมคนที่รักเรามากที่สุดในชีวิต

ขอบคุณข้อความดีๆ

คนส่วนใหญ่มักมองข้าม สิ่งดีๆใกล้ๆตัว โดยเฉพาะคนที่สำคัญที่สุด

เยี่ยมเลยครับ

เมื่อวานพ่อผมไม่สบายอยู่ๆก็เป็นหอบ เลยต้องไปโรงพยาบาล เพื่อนที่เป็นหมอบอกผมว่า อันตรายต้องเอ็กซเรย์ เพราะประวัติของคนที่ไม่เคยเป็นหอบ แล้วจู่ๆมาเป็นหน้าจะหัวใจวายเฉียบพลัน ก็เลยแอ็ดมิด แต่ที่โรงพยาบาลคนไข้เยอะเตียงก็ไม่พอพ่อผมเลยต้องนอนที่ผู้ป่วยรวมแบบที่คนเฝ้าต้องนั่งเฝ้าเพราะไม่มีที่นอน ผมก็ไปเฝ้าพ่อของผม ที่เตียงๆข้างมีผู้ป่วย แบบรักษามานานส่วนใหญ่เป็นคนแก่ที่ป่วยมานานแล้วที่หัวเตียงพ่อผมมีลุงแก่ๆแกป่วยมานานไม่มีลูกหลานมาเฝ้าแกต้องอาศัยเด็กหนุ่มเตียงติดกันให้ช่วยดูแล แกจะเรียกเด็กคนนี้ว่า น้อง ๆๆ แล้วเด็กหนุมก็จะถามว่า มีอะไรลุง
แกบอกให้เด็กหนุ่มช่วยขยับขาของแก เด็กหนุ่มก็ทำให้ แกจะเรียกอย่างนี้ทุกครึ่งชั่วโมง ไม่ขยับขาก็ให้ช่วยหาของให้แกหน่อย พอเวลาประมาณ ตี 2 แก ก็เรียกเด็กหนุ่ม ว่า แกอยากกิน นมเย็น เด็กหนุ่มก็ตอบกลับ ว่า ดึกแล้วไม่มีหรอกลุง ลุงนอนเถอะ แกก็เงียบ สัก 10 นาที แกก็เรียกอีก น้องๆ อยากกิน นมเย็น แกเรียก บอกน้องคนนี้หลายหนมาก จนน้องคนนี้ไม่ตอบอะไรแก แล้วซักประมาณตี 3กว่าๆ แกก็เงียบไป ปรากฏ ตอนตี 5 มีพยาบาลมาวัดความดัน แก ปรากฎว่า แกตายเสียแล้ว
พอผมอ่านโพส นี้ มันรู้สึกว่าชีวิตคนเรานี้มันไม่จีรังยั่งยืนเลย จริงๆ อย่างลุงคนนี้แกคงรู้ตัวว่าใกล้จะตาย ก็เลยร้องเรียกอยากหาอยากกิน นมเย็น แต่ไม่มีญาติพี่น้องมาดูแลต้องอาศัยคนอื่นก็เลยไม่สมปารถนา แต่แกก็จากไปอย่างสงบ มันทำให้ผมคิดว่า
ถ้าเราใกล้ตายเราอยากจะได้อะไรหรือเปล่า
ตอนสายพ่อผมก็กลับบ้านหมอบอกว่า พ่อผมโดนผึ้งต่อย แล้วมีอาการแพ้ตอนนี้พ่อผมไม่เป็นไรแล้วครับ ลูกสาวผมก็เล่น Hi 5 แต่ผมมักจะห้ามแก แต่ผมจะลองเปลี่ยนวิธีคิด เฮ้อ ชีวิตคนเราเนี่ยะมันชั่งแสนสั้นจริงๆ พรุ่งนี้ผมจะหาเวลามาดูพ่อผมให้มากขึ้นแลัวล่ะ

mark เขียน:เมื่อวานพ่อผมไม่สบายอยู่ๆก็เป็นหอบ เลยต้องไปโรงพยาบาล เพื่อนที่เป็นหมอบอกผมว่า อันตรายต้องเอ็กซเรย์ เพราะประวัติของคนที่ไม่เคยเป็นหอบ แล้วจู่ๆมาเป็นหน้าจะหัวใจวายเฉียบพลัน ก็เลยแอ็ดมิด แต่ที่โรงพยาบาลคนไข้เยอะเตียงก็ไม่พอพ่อผมเลยต้องนอนที่ผู้ป่วยรวมแบบที่คนเฝ้าต้องนั่งเฝ้าเพราะไม่มีที่นอน ผมก็ไปเฝ้าพ่อของผม ที่เตียงๆข้างมีผู้ป่วย แบบรักษามานานส่วนใหญ่เป็นคนแก่ที่ป่วยมานานแล้วที่หัวเตียงพ่อผมมีลุงแก่ๆแกป่วยมานานไม่มีลูกหลานมาเฝ้าแกต้องอาศัยเด็กหนุ่มเตียงติดกันให้ช่วยดูแล แกจะเรียกเด็กคนนี้ว่า น้อง ๆๆ แล้วเด็กหนุมก็จะถามว่า มีอะไรลุง
แกบอกให้เด็กหนุ่มช่วยขยับขาของแก เด็กหนุ่มก็ทำให้ แกจะเรียกอย่างนี้ทุกครึ่งชั่วโมง ไม่ขยับขาก็ให้ช่วยหาของให้แกหน่อย พอเวลาประมาณ ตี 2 แก ก็เรียกเด็กหนุ่ม ว่า แกอยากกิน นมเย็น เด็กหนุ่มก็ตอบกลับ ว่า ดึกแล้วไม่มีหรอกลุง ลุงนอนเถอะ แกก็เงียบ สัก 10 นาที แกก็เรียกอีก น้องๆ อยากกิน นมเย็น แกเรียก บอกน้องคนนี้หลายหนมาก จนน้องคนนี้ไม่ตอบอะไรแก แล้วซักประมาณตี 3กว่าๆ แกก็เงียบไป ปรากฏ ตอนตี 5 มีพยาบาลมาวัดความดัน แก ปรากฎว่า แกตายเสียแล้ว
พอผมอ่านโพส นี้ มันรู้สึกว่าชีวิตคนเรานี้มันไม่จีรังยั่งยืนเลย จริงๆ อย่างลุงคนนี้แกคงรู้ตัวว่าใกล้จะตาย ก็เลยร้องเรียกอยากหาอยากกิน นมเย็น แต่ไม่มีญาติพี่น้องมาดูแลต้องอาศัยคนอื่นก็เลยไม่สมปารถนา แต่แกก็จากไปอย่างสงบ มันทำให้ผมคิดว่า
ถ้าเราใกล้ตายเราอยากจะได้อะไรหรือเปล่า
ตอนสายพ่อผมก็กลับบ้านหมอบอกว่า พ่อผมโดนผึ้งต่อย แล้วมีอาการแพ้ตอนนี้พ่อผมไม่เป็นไรแล้วครับ ลูกสาวผมก็เล่น Hi 5 แต่ผมมักจะห้ามแก แต่ผมจะลองเปลี่ยนวิธีคิด เฮ้อ ชีวิตคนเราเนี่ยะมันชั่งแสนสั้นจริงๆ พรุ่งนี้ผมจะหาเวลามาดูพ่อผมให้มากขึ้นแลัวล่ะ

ขอให้หายไวๆนะคะ เอาใจช่วยคะ

จริงครับ...เห็นด้วยอย่างยิ่ง...กับข้อความดีๆ...ของคุณพี่

การให้...เป็นสิ่งที่สวยงาม....ทำให้ทุกคนมีความสุข...ทั้งผู้ให้และผู้รับ

ทุกวันนี้...บ้านผมเป็นที่ชุมนุม...ของเด็กๆไปแล้ว...เพราะเด็กๆ...จะได้ขนมหรือของกินอื่นๆ
ที่ผมจะหาซื้ออะไรแปลกๆมาแจกพวกเค๊ากิน....และสิ่งที่ผมได้รับเป็นสิ่งที่ผมเองคาดไม่ถึง....แค่ขยับจะกวาดใบไม้หรือลดน้ำต้นไม้หน้าบาน...ถ้าเด็กๆเห็น...ผมก็ไม่ต้องทำแล้ว...พวกเด็ก...จะเข้ามาจัดการ...กันเอง...ไม่ว่าจะทำอะไร....ก็จะมีพวกช่วยตลอด....จนพวกชาวบ้าน...ขนานนามผมเป็น...หัวหน้าแก๊งค์เด็กพวกนี้ไปแล้ว....และที่มีความสุขอย่างมากคือการ
ที่เราปลูกฝั่ง...ความมีน้ำใจ...ให้แก่เด็กๆ...เหล่านั้น...

ลืมบอกไปนิด...พวกเด็กเหล่านี่สวนใหญ่เป็นเด็กต่างจังหวัด....พ่อแม่จะรายได้ไม่มากนัก

เห็นด้วยที่สุด

หลากหลายอย่างที่ เรามองข้าม อาจมีความสำคัญสำหรับคนอื่นๆ

หลายครั้งที่เราขนขวายหาแทบตาย กลับอยู่ใกล้แค่เอื้อม

บางสิ่งไม่ต้องทำ ไม่ต้องหา แต่มีอยู่แล้ว เพียงแต่เรา นึกไม่ถึง

" เวลา " สิ่งนี้มีค่ามหาศาล

เราให้เวลา กับคนใกล้ตัว เพียงพอ ต่อความต้องการแล้วหรือยัง

กลับมา มอบ "เวลา" ให้กันเถอะครับ

เพราะ "เวลา" ไม่อาจย้อนกลับได้

มีเพื่อนอยู่คนนึง ต้องไปเก็บหนี้จากลูกบ้านที่ค้างอยู่ ตอนไปบอกว่าผลัดมาหลายทีแล้วคราวนี้จะไม่ใจอ่อน
พอขากลับ แฟนถามบอกได้เปล่า เพื่อนบอกไม่ได้แถมยังต้องให้เงินไปอีกเพราะลูกเขาไม่สบาย
ฟังแล้วก็ อมยิ้ม

สังคมจะน่าจะอยู่ ถ้ามีผู้ให้มากกว่าผู้รับแน่นอนครับ