ทำไมกระแสเรโทรมาแรง และแรงขึ้นเรื่อยๆ ???

ช่วยแสดงความคิดเห็นที่ได้จากตัวท่านเองหน่อยนะครับ

เอาง่ายๆ ทำไมมอเตอร์ไซต์หน้าตาย้อนยุคอย่าง Fino ถึงทำยอดขายระเบิดระเบ้อ

ทั้งๆ ที่โฉมไม่ทันสมัยเคียงคู่ยุคแชตออน์ไลน์เล้ย

หรือแม้แต่การแต่งร้านอาหาร!!!

ถ้าเก่าได้ใจ ลูกค้ามาแล้ว มาอีก

เรียกว่า กินไป จิบไป นั่งเล็ง นั่งจ้อง แต่ของโบราณ

รวมทั้งกระแสมุมโชว์ห่วยที่เริ่มแทรกซึมเข้าไปอยู่ในทุกครัวเรือน เหมือนดั่งตู้ยาประจำบ้านที่ต้องมี

ลองแสดงความคิดเห็นกันหน่อยนะครับ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับสังคมไทย กับกระแสเรโทรที่มาแรง ซึ่งปีหน้าฟ้าใหม่ 2553 นี้ มีแนวโน้มว่าจะแรงได้อีก แรงขึ้นเรื่อยๆ แรงไร้ขีดจำกัด โดยเฉพาะราคาที่ต้องหามาสะสม

สูงสุดสู่สามัญมั๊งคะอาจารย์ พฤฒิพล แรงขึ้นเรื่อย ๆ ดีเลยคะ ถ้าของราคาดี จะปล่อยมั่งละ

อาจจะเป็นเพราะว่ามีคนเห็นคุณค่าของของเก่า ของสะสมกันมากขึ้น
ของอื่นๆ ตามแฟชั่นสมัยนิยม สามารถพบเห็นและหาซื้อได้ในท้องตลาดทั่วไป
แต่ของสะสมแนวเรโทร ต้องเป็นคนที่ใจรักและชื่นชอบแนวนี้จริงๆ ถึงจะเก็บ

ของสะสมแนวเรโทร ทำให้ย้อนกลับไปสู่อดีตและความทรงจำในวัยเยาว์
บางชิ้นไม่คิดว่าจะมีคนเก็บ บางชิ้นไม่คิดว่าจะได้เห็นอีก
พอนำมาจัดเรียงกันเป็นหมวดหมู่ ดูแล้วได้อารมณ์ดีครับ

ของอะไรว๊ะ ไม่เคยเห็น มันมีแบบนี้ด้วยเหรอ

อ้าวสมัยก่อนพี่เคยใช้น้อง เมื่อก่อนมันจะมีของแถมแบบนี้แบบนั้นด้วย

เก็บแล้วเท่ห์ ดูแปลกๆดี ดูมีรสนิยม

คนยุคนี้ถ้าจะให้เก็บสะสมของเหมือนวัยพ่อแม่ปู่ย่าตายาย พวกพระเครื่องของเก่าลายคราม ฯลฯ

คงจะลำบากไหนจะด้วยราคาและความหายากไปจนถึงของเก๊ ไอ้ครั้นจะตามคนรุ่นเก่าๆก็คงจะไม่ไหว จำจะต้องฉีกแนว

พอมีคนจุดกระแสโดยเฉพาะ อาจารย์เอนก นาวิกมูล คนนี้นับให้เป็นคนแรกๆเลยที่ปลุกของยุคเรโทรขึ้นมา

พอใครไปเที่ยวบ้านพิพิธภัณฑ์ แล้วต้องกลับมาดูที่บ้านว่ามีอะไรบ้าง ทีนี้สายเลือดสะสมมันอยู่ในตัวอยู่แล้ว

เกิดลุกโชน แล้วยิ่งมีอินเตอร์เน็ตยิ่งช่วยโหมกระแส ใครมีเอาออกมาแบ่งกันชมได้พูดได้คุยกันได้แลกเปลี่ยนกัน

มันทำให้แพร่ไว ถ้าเก็บกันบ้านใครบ้านมันไม่งัดกันออกมาโชว์ไม่มีคนพูดคุยด้วยคงกระตุกต่อมสะสมไม่แรงเท่าไหร่

ร้านอาหารที่ตกแต่งแนวเรโทร หรือตลาดเก่าก็เป็นตัวกระพือกระแสอีกแรง

แล้วอีกอย่างของยุคเรโทร เป็นยุคที่พวกเราเคยได้หยิบได้จับได้ใช้ได้คุ้นเคย แต่มันหายไปจากความทรงจำนาน

พอวันหนึ่งเราได้เห็นก็คิดถึง กระแสเลยจุดติดง่าย

มีคนเคยบอกว่า วัยเด็กไปถึงวัยรุ่น เป็นช่วงชีวิตที่มีความสุขที่สุด คุณจะหลงไหลและชอบฟังเพลงยุควัยรุ่นมากที่สุด

สำหรับตัวเองคงเป็นคำตอบได้เกือบทั้งหมดว่าทำไม ก็คงเป็นเพราะ คิดถึงอดีต

มันมีเหมือนกันครับว่า คนเหล่านี้ รู้สึกว่าของเก่าๆในอดีตมีค่า ก็เลยหันมาดูของในบ้าน ซึ่งก็อาจจะมีมากบ้างน้อยบ้าง มันถึงทำให้คนเหล่านั้นรู้สึก ห่วงแหน และไม่ปล่อยของออกไป ... และเก็บไว้เอง ..

ผมยังรู้สึกเลยว่า ยังมีอีกหลายอย่างที่เราไม่ได้เห็นคนค่าและเราได้ทิ้งมันไปในอดีต ....

ของแบบนี้ ผมว่ามันมีคุณค่าทางใจนะ แต่ละคนคงมีความรู้สึกแบบนี้ แตกต่างกัน แล้วแต่ความทรงจำของแต่ละคนที่ได้ผ่านพบประสบเจอมา

ส่วนตัวผม ถึงแม้ว่าแทบจะไม่มีของแนวนี้เลย แต่ผมก็ชอบที่จะชม ชอบที่จะศึกษาถึงความเป็นมานะครับ

คำพูดที่ว่า "ของเก่า เล่าเรื่อง" มันเป็นอะไรที่ชัดเจนมากๆสำหรับคนที่รัก ที่สะสมแนวRetro ดังนั้นคุณค่าหรือ
เสน่ห์ของสะสมแนวนี้ ก็อยู่ที่ตัวมันเองแหละครับ..ผมว่านะ... ...........

ผมว่าน่าจะมาจากพิพิธภัณฑ์ต่างๆ หรือตลาดเก่า ที่มีการออกรายการโทรทัศน์ทำให้ผู้คนเกิดความสนใจอยากไปเที่ยว ศึกษาหาความรู้เมื่อไปถึงก็ได้พบอะไรต่างๆ ที่เปลียนแปลงไปจากชีวิตที่เป็นอยู่ แล้วทำให้นึกถึงเรื่องราวในอดีค เช่นตอนเด็กๆ เคยอยู่บ้านไม้ในชุมชนเล็ก พอโตมาไปอยู่บ้านปูนในเมืองใหญ่ อาจจะทำให้ลืมวัฒนธรรมความเป็นอยู่ในอดีต แต่พอได้พบเห็นสิ่งของที่ตนเอง
เคยใช้เคยเห็นเคยเล่น ก็ทำให้นึกถึงเรื่องราวในอดีต บางคนอาจจะมีความสุขที่ได้เห็นบรรยายกาศแบบนั้น บางคนอาจจะเก็บสะสม
แต่ก็ดีครับจะได้อนุรักษ์ให้คนรุ่นหลังๆ ได้ศึกษาเรื่องราวต่างๆ จากอดีตจนถึงปัจจุบัน ให้ได้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของเตารีดสมัยก่อนใช้ถ่าน สมัยใหม่เป็นไฟฟ้า โลโก้ขวดน้ำอัดลมที่มีการเปลี่ยนแปลงมากมาย ทั้งนี้ทั้งนั้นผมว่ามันมีคุณค่าทางจิตใจครับผม

อย่างที่คุณดวง น้ำมะเน็ด บอกได้ครบบริบูรณ์เลยครับ ...........

สวัสดีค่ะอาจารย์ คุณดวง คุณเล็ก รวมถึงเพื่อนท่านอื่น ๆ ด้วยค่ะ
ไม่ได้เข้าบอร์ดซะนาน วันนี้อ่านกะทู้ของอาจารย์แล้วอดร่วมแจมไม่ได้

เข้าบอร์ดโค้กไทยมาหลายปีอยู่ เห็นเพื่อน ๆ ที่เก็บโค้ก เอาของเรโทรมาอวดอยู่เนือง ๆ แต่ก็มิได้นำพา
เชื้อมาติดเอาตอนไปรื้อบ้านพ่อ ของที่เคยเห็นอยู่ในบอร์ดเรโทรบางชิ้น ที่บ้านเราก็มีนี่นา
เป็นจุดแรกที่เริ่มหันมามอง "ของเก่า"
เมื่อก่อนที่เห็นของเหล่านี้ อาจมองดูอยู่ไกล ๆ ได้แต่คิดว่า เออออ อันนี้ก็เคยเห็นนะตอนเด็ก ๆ
แต่ไม่กล้าจับ ไม่กล้าจองเป็นเจ้าของ อย่างนึงเพราะกลัวเจ้าของเก่าเค้าจะมาทวง บรื้ออออ

แต่จากจุดเริ่มตรงนั้น ระยะต่อ ๆ มา มันก็เริ่มซึม (ซึมซาบนะไม่ใช่ซึมกระทือ)
ยิ่งได้ไปย้อนอดีตที่อัมพวา ไประลึกถึงวันเวลาที่เพลินวาน ไปเห็นเค้าเอาของเล่นของใช้วันวานมาวางขาย
เหมือนได้เดินกลับไปในอดีต ได้ระลึกถึงวันเวลาที่เรายังเป็นเด็กอีกครั้ง
ตอนนี้มันยิ่งซึมลึก แต่คงไม่ใช่ในแบบนักสะสมของเก่า แต่เป็นแบบแอบปลื้ม ขอยืมความรู้สึก ซะมากกว่า (ไม่ลงทุน ว่างั้น)
เพราะตอนนี้ โค้ก จองที่ไปหมดแล้วจ้า

แต่ก็มีแอบเก็บมาปลื้มที่บ้านอยู่หลายชิ้นอยู่ค่ะ
ว่าง ๆ จะมาโพสอวดในกระทู้ มุมเรโทร ของอาจารย์บ้างค่ะ (จำชื่อกระทู้ไม่ได้ค่ะ )


ฝากความระลึกถึงคุณเปา คุณแซม พี่ไก่ น้องบอนและท่านอื่น ๆ ที่มิได้เอ่ยชื่อด้วยค่ะ
ยังหาที่ส่ง PM ในบอร์ดนี้ ไม่เจอเลยค่ะ
จะพยามยามเข้าบอร์ดบ้าง
ยังเก็บโค้กอยู่เหมือนเดิม แต่อาจน้อยลง
เดินช้า ๆ ไม่ได้วิ่งตาม เหมือนเมื่อก่อน

เมื่อไหร่จะให้ผมไปบุกบ้านครับพี่