ข้อมูลจาก นสพ. กรุงเทพธุรกิจ 17 กค.53
ที่อังกฤษ แถว Nottinghill มีพิพิธภัณฑ์เล็กๆ โชว์ของสะสมแบบจำพวกของชำ และของใช้ในชิวิตประจำวันต่างๆ ต่างๆ
(คงจะแนวเดียวกับบ้านพิพิธภัณฑ์ของเมืองไทย) แต่เขามีการต่อยอดโดยให้เช่าสถานที่เป็นที่ประชุม สัมมนา หรือ จัดงานต่างๆในช่วงเย็นด้วย

เรื่องมีอยู่ว่า ขณะที่นายโรเบิร์ต โอพาย อายุ 16 ปี นั่งกินขนมขบเคี้ยว ลูกกวาด และบิสกิตที่สถานีรถไฟ
แต่ในสมองของเขาคิดว่าถ้าเขาโยนถุงขนมหรือกระดาษห่อลูกอม ลงถังขยะ เศษเสี้ยวทางประวัติศาสตร์เหล่านี้ก็จะหายไป
แล้วเขาก็เริ่มสะสมจากนั้นเป็นต้นมาโดยได้รับการสนับสนุนจากครอบครัวที่เป็นนักสะสมเหมือนกัน

ผงซักฟอกตั้งแต่สมัย 40 ปีที่แล้ว

กล่องซีเรียล

แป้งต่างๆ ที่เราๆรู้จักก็จอห์นสัน

ปัจจุบันนายคนนี้มีของสะสมอยู่ราว 5 แสนชิ้น และสถานที่แห่งนี้มีนักท่องเทียวเข้าชมปีละ ราว 30,000 คน/ปี
นี่คือด้านหน้าของพิพิธภัณฑ์ อยู่ในสุดของตรอกแถว Notting Hill ย่าน Portobello ซึ่งเป็นย่านขายของเก่าของลอนดอน
ใครมีโอกาสไปเที่ยวก็ถ่ายรูปมาฝากกันบ้างเด้อ....เผลอๆอาจได้ขอติดไม้ติดมือมา เพราะร้านขายของที่ระลึกมีแต่ของน่ารักๆเพียบ

เยี่ยชมได้ที่ www.museumofbrands.com

อยู่กันคนละมุมโลกแต่คิดคล้ายๆกัน อ.เอนก ณ.ลอนดอน

เห็นลายข้างกำแพง สีอย่างกับลายธงชาติไทยเลย

เยี่ยมยอดไปเลย

คนนี้ อ.เอนกเคยเอาเรื่องมาลงหนังสือนี่ ตอนนั้นเคราครื้มเลย

เหมือนผมจะเคยมีกระป๋องอันที่คุณโรเบิร์ตจับใบนี้ด้วยอ่ะ

เจอและ แต่เล็กกว่ามากเลยครับ 555
ดีจังเลยใครไปอังกฤษอย่าลืมแวะไปชมแล้วเก็บภาพมาฝากด้วยน้า

5 แสนชิ้น เยอะชะมัด

ดูหนังสือตานี่ในห้องสมุดมหาลัยตั้งแต่อยู่ปีหนึ่งครับ ก็ไม่นานมากเท่าไหร่ 20 ปีเอง

เป็นจุดเริ่มต้นเล็กๆที่มีความหมายมากจริงๆ